Një trup që rrit një njeri të bukur #26

  

  Një trup që rrit një njeri të bukur

                                                                                                      (scroll down for English)

               

Gjatë rritjes sime fizike dhe shpirtërore, kujtoj shumë mendime që më përshkonin, të shoqëruara nga shqetësimi në familje edhe se ata nuk donin ta tregonin. Megjithatë, unë mund t’i lexoja mendimet e tyre. Brenda vetes mbaja një brengë: që isha trupvogël për moshën time. Këtë ndjesi e fshihja pas dashurisë, kujdesit dhe vlerësimeve që merrja. Më shihnin si një njeri që po rritej me një shpirt të bukur.

Unë afrohesha dhe krijoja miqësi, por ndonjëherë më bëhej e vështirë. Herë të tjera, shtiresha sikur nuk më bënte përshtypje kur dikush pyeste: “Në të njëjtën klasë je dhe ti?” Një ditë, në klasën tonë hyri një nxënëse nga një klasë paralele. Dukej e sigurt në vete dhe sytë e saj vëzhgonin me një lloj kureshtjeje të qetë.

“Kush është senatori i klasës?” pyeti. U ngrita. Ajo më pa për një sekondë, pastaj e mblodhi buzën për të mos qeshur, por nuk ia doli. Unë buzëqesha gjithashtu, edhe pse një valë nxehtësie më përfshiu të tërin. E dija që nuk ishte dashakeqe. Thjesht... nuk priste që senatori të isha unë.

Djemtë më të rritur në lagje mendonin se nuk isha i prirë për lojë, pra jo aq i fuqishëm sa ata. Edhe miqtë e mi ishin më të qetë; ndoshta si unë, jepnin përshtypjen se nuk përballeshin dot me egërsinë e botës që na rrethonte.

Hap pas hapi, rrugëtimi i jetës solli përvoja me vlerë. Ashtu siç ndihesha jo rehat kur më duhej të përballesha si një fëmijë, mësova të kujdesem për trupin tim. Jo me sforcim, por përmes stërvitjes. Më vonë, edhe familja gjeti qetësinë. Sepse e kuptuam të gjithë: askush nuk është njësoj. Rritja vjen ndryshe për secilin. Forca nuk shfaqet gjithmonë në pamjen e jashtme, por në mënyrën si përballon jetën.

 

  Where the soul outgrows the body

                                                                                                    

Throughout my physical growth, I carried inside a burden: that I was too short for my age. I recall the genuine worry of my family. Even though my parents tried to stay silent, I could read their thoughts. For many years, I hid this feeling behind the love, care, and appreciation I received by teachers, friends and family members. They saw me as someone growing with a beautiful soul.

I would reach out and make friends, though at times it was difficult. Other times, I pretended not to care when someone asked: “Are you really in the same grade as us?”

One day, a new girl from another class joined us. She walked in with an air of confidence. “So, who’s the class rep?” she asked.
I stood up. She glanced at me, hesitated for a beat, then tried to hide a smile, but failed. Suddenly I blushed. I could tell she meant no harm. It was just… I wasn’t the kind of person she had pictured in that role.

The older boys in the neighborhood thought I was not as strong as they were. Even my friends were quieter, perhaps, like me, they gave the impression of not being able to withstand the harshness of the world around us.

Step by step, life offered me the most precious lessons. The unease I once felt as a child facing the world slowly transformed into guidance, teaching me how to care for my body, but not through force, but through patience, discipline, and gentle practice. Together with my family, we came to realize a simple truth: That no child can be compared. Each of us has a different growth. Each of us carries our own rhythm, our own season of becoming. And true strength does not always dwell in what the eye can see, but in the quiet resilience with which one meets the journey of life.