Zëri im nuk është për të heshtur #1

Zëri im nuk është për të heshtur

                                                                                                                   (scroll down for English)

Për një kohë të gjatë ndihesha sikur zëri im nuk kishte vend. Përse? Sepse nuk isha ajo vajza që qeshte me gjithçka, që fliste me të gjithë, që pëlqehej menjëherë. Më etiketonin si të ftohtë ose arrogante. Në të vërtetë shprehjet që përdornin disa prej tyre në klasë në formë shakaje, mua nuk më tingëllonin aspak argëtuese.

Nuk ishte e vërtetë se nuk doja shoqëri. Unë ndihesha gjithmonë e gjykuar. Nuk ndieja siguri a  duhet të thosha një fjalë. Shoqet përsërisnin refrenin “Je shumë dramatike”, ose “Mos u mendo kaq gjatë!” Fillova të mbyllja gjithçka brenda vetes. Mendimet, Zemëratat. Në pushimin e madh nuk pranoja të shoqërohesha. Vetmia më lehtësonte disi peshën e ankthit që mbaja kur isha e shoqëruar.

Derisa një ditë shpërtheva. Jo me lot. As me britma. U përballa me një vajzë e cila shpesh më thoshte se nuk do të lidhja dot miqësi. “Unë nuk jam një kopjo e dikujt! Nuk kam pse të jem si ti apo shumë të tjera që të shfaq vlerat e mia.” Do t’i mbaj gjatë këto fjali, se më çliruan nga kafaze, i cili nuk kishte qenë kurrë i kyçur, por priste të dilja prej tij.

Sot nuk jam ajo vajza që nuk gjen një strehë ku mund të shprehet. Së pari fillova të njoh veten e të dëgjoj emocionet e mia. Unë nuk kërkoj hapsira ku thjesht tolerohem, por ku dëgjohem dhe fjala ime ka peshën e saj.

My voice is meant to be risen

For a long time, I felt like my voice was not heard. Just because I wasn't part of the group who laughed at everything, who talked to everyone, I was labeled as cold or arrogant. In fact, the jokes some classmates made didn't sound funny to me at all.

It wasn't that I didn't fancy friendships. I always felt judged. I never felt sure whether I should say something or stay silent. My friends would repeat the same words: "You're causing too much drama", or "Don't overthink it!" So, I started to lock everything inside. I dimmed my thoughts and my anger. During the breaks, I would refuse to socialize. Solitude helped me ease the weight of the anxiety I carried when I was around others.

Then one day, I tried to raise my voice. Did not scream. Did not cry. There came a day when I confronted a girl who often told me I'd never be able to make friends. "Im not a copy! I don't have to be like you or like so many others to show my worth." I can still remember this moment because I was freed from that cage. The cage had never really been locked - just waiting for me to step out of it.

First, I started getting to know myself and listening to my own emotions. I no longer seek spaces where I'm merely tolerated, but places where I'm truly heard - where my voice carries weight.