Rreze që zbehen #23

 

Rreze që zbehen

                                                                                                     (scroll down for English)

Pranë diellit që hesht bashkë me mua, buzëqesh lehtë. Edhe rrezet e tij, edhe energjia ime janë zbehur. Ai nuk më fton më për të qenë aktive. Tani më fton të ha një akullore, para se të ftohet, të shijoj ditët e fundit verore.

Do të doja të kishte edhe pak ditë si ato ku nuk mendoja asgjë, vetëm të shkoja drejt detit, duke harruar gurët që më vrisnin këmbët. Do të doja të riktheheshin momentet mbase jo aq të bukura, por të ngrysura me dashuri midis miqve.

Pyes veten se përse mendimet shtohen tani? Përse kaq shumë heshtje, që varet në rrugët të cilat më parë gumëzhinin? Hedh sytë nga toka dhe ajo më bën të mendoj edhe më gjatë. Ashtu siç lamë sythat që të lulëzojnë, duhet të marrim edhe dhuratat e vjeshtës. Të presim edhe zhveshjet e natyrës. Ndryshe nuk ka as verë as pranverë.

Edhe trupi ynë duhet të marrë një pushim ndryshe nga ai i verës, të aktivizohet më ndryshe. Teksa dal nga mendimet, më ngjan sikur ndiej përshëndetjen e verës, që më thotë të kuptoj ciklin e natyrës dhe me bindje mbaj ngrohtësinë e saj, për ta mbyllur në shpirtin tim.

 

In the Light that Fades

Near the sun that stays silent with me, I smile softly. Both its rays and my energy have faded. It no longer calls me to be active. Now, it invites me to have an ice cream before it melts—to savor the last summer days.

I wish there were still a few days like those when I didn’t think about anything— just walking toward the sea, forgetting the sharp stones beneath my feet. I remember the dusky evenings, not necessarily perfect, but full of love and friendship. If I could bring those moments back, I would.

I wonder why my thoughts grow heavier now. Why is there so much silence hanging over the streets that once buzzed with life? I glance at the ground, and it makes me reflect even more. Just as we once let the buds bloom, now we must also receive autumn’s gifts with grace. We must welcome the cycles of life—without them, there can be no spring or summer.

Even our bodies need a different kind of rest—one that comes not from the sun, but a new kind of recharging. As I come out of these thoughts, it feels as if I can sense summer’s farewell—telling me to understand the nature’s rhythm. And with certainty, I hold onto its warmth, to keep it within my soul.