Prekje me përmallim #22

 

  Prekje me përmallim

                                                                                                      (scroll down for English)

Dua ta shoh veten në avion, pa trokitur qershori. Gushti më duket si një muaj që vret, jo vetëm me përshëndetjen e fundit të verës, por edhe me vonesën që sjell. Padurimi sa vjen dhe rritet, për të marrë rrugën e shpirtit.

Unë e di që kam dy shtëpi. Në të parën më pret familja, projektet, rutina, që janë pjesë të pandara. Në të dytën, më pret zemra ime, ajo që udhëton pa biletë. Aty dua të rri, të humbas mes bukurive pa fund. Më mjafton të ec në oborrin plot lule, të hap sirtarët e dhomës së vjetër të fëmijërisë e të prek sende të harruara, që janë ruajtur si thesarë të heshtur.

Kur nuk takohemi të gjithë, ne kushërinjtë e shpërndarë, ndiej se më mungojnë pjesë të jetës. Me mijëra herë kemi thënë: "Do të takohemi." Ruajmë biletat për të njëjtën datë, me të njëjtën ëndërr. Dëshirojmë të mblidhemi aty ku gjithmonë kemi qenë, të flasim për kujtimet që na mbajnë gjallë. Përsëri do të vijmë, do të qeshim me shpirt, por edhe psherëtima do na shoqërojë kur të vijë data e kthimit. Zemrat tona janë një me hapësirat e zbrazëta të plazheve; boshllëku i tyre flet, mungon energjia që e merr fundi i verës.

Por në çdo ndarje, ne e dimë se gjithmonë mbetet një pjesë e vogël e vetes aty ku kemi qeshur, qarë, dhe jemi rritur.

 

  A touch of nostalgia

I wish I could call June back. To me, August feels like a month drawn to sorrow; heavy with longing. Not only because it marks the end of summer, but because my impatience grows as it approaches. It pulls me towards the journey my soul is already on.

I know I belong to two homes. In the first, my family waits for me, along with my projects and my daily routines, all essential parts of my life. But in the second, my heart is waiting — the heart that travels without a ticket. That’s where I want to stay, to lose myself among endless beauty. It’s enough for me just to walk through the garden full of flowers, open the drawers in my old childhood room, and touch forgotten objects that have been kept like silent treasures.

When we cousins, scattered in different corners, don’t all meet, I feel like pieces of life are missing. We’ve said it thousands of times: “We’ll meet again.” We save our tickets for the same date, holding onto the same dream. We want to gather in the place we’ve always known, to speak about the memories that keep us alive. We’ll come again. We’ll laugh with our whole hearts. But sighs will follow us when the return date arrives. Our hearts become part of the empty shorelines. It echoes the absence of the energy that disappears with the end of summer.

But in every goodbye, we know:
A small part of ourselves always stays behind in the place where we laughed, cried, and grew up.