Në atdhe u rilind shpirti im #21

 

Në atdhe u rilind shpirti im

                                                                                                      (scroll down for English)

                    

Në çdo hap që kam hedhur në qytetin tim të lindjes, jam afruar gjithnjë e më shumë me versionin tim të vërtetë. Kam mësuar të njoh të bukurën falë mirënjohjes së njerëzve, të cilët ndoshta nuk kanë pasur shumë, por gjithmonë kanë ditur si ta shijojnë jetën.

Në vendet perëndimore mund të kisha gjetur më shumë qetësi, më shumë rregull. Por a do të merrja të njëjtën dashuri? Në Shqipëri kuptova se njerëzit jetojnë sepse duan jetën, duan të qeshin, duan të ndajnë edhe pak nga ajo që kanë. Dashuria nuk do më jepej në asnjë vend tjetër.

Ishte një thirrje e fortë që të jetoja në vendin tim. Kur vendosa të bëj art,e dija që mund të bëja më shumë. Por, ishte arti që më zgjodhi mua. Është një strehë, por edhe një luftë. Besoj se çdo gabim duhet festuar, sepse aty tregoj forcën, aty ku rrugët nuk kanë gjithmonë tabela. Prandaj, dëshira për të ikur nga atdheu nuk është gjithmonë protestë; shpesh është dorëzim. Nga udhëtimet kam mësuar se kudo ka sfida. Kam mësuar të jem më e përulur. Kur shoh dritën në errësirë, kuptoj se në këtë vend ka çelur lulja e farës që u mboll aty. Në këtë tokë jam lindur, por këtu shpirti im është rilindur. Sepse në errësirë, unë jam fanari i vetes sime.Por këtu mësova të jetoj, t'u jap kuptim edhe vështirësive.

 

Where my soul was reborn

                                                                                                     

                     

With every step I’ve taken in my hometown, I’ve come closer and closer to my true self. I’ve learned to recognize beauty thanks to the gratitude of people who may not have had much, but always knew how to enjoy life.

In other countries, I might have found more peace, more order. But would I have been embraced with the same warmth? In Albania, I understood that people live because they love life, they love to laugh, they love to share even the little they have. That kind of love couldn’t be found anywhere else.

I felt a strong calling to live in my country. When I chose to pursue art, I realized that my homeland was exactly the place where my creative spirit could truly thrive. But in the end, it was art that chose me. I found the ground in which I could bloom. Art is both a refuge and a battle. I believe that every mistake is worth celebrating, because that’s where my strength shows, especially on roads that don’t always have clear signs.

That’s why the desire to leave your homeland is not always a protest; often, it’s surrender. Life brings challenges no matter where you go. But through my journey, I’ve learned humility. When I see light in the darkness, I understand that here on this land, the seed that was once planted has finally blossomed.

I was born on this land, and in my homeland, my soul was reborn.

Because in the darkness, I am my own lighthouse. And here, I learned to truly live; to give meaning even to the hardships, and to turn struggle into inspiration.