Loti është forca ime #17

    

Loti është forca ime

                                                                                                      (scroll down for English)

Në klasën e parë, pas mbarimit të Abetares, ia morëm këngës me ëmbëlsi. Një këngë për librin që na mësoi fjalën e parë. Teksa këndoja, sytë më kishin ndriçuar nga lotët.

Nuk e kuptova pse, por të gjithë menduan se nuk ndihesha mirë. Nuk dija si ta shpjegoja.

Në takimet me prindër, mësuesja më cilësonte si fëmijë, që qante shumë shpejt: për një fjalë midis shokësh, për një kritikë nga ana e saj.

Më vonë, kur prindërit më flisnin me fjalë të ngurta si: “Je i rritur, nuk mund të derdhësh lot si një fëmijë i pambrojtur.” apo “Burrat nuk qajnë”, çdo fjalë që doja të shprehja më ngecte në fyt.

Shikoja emisione që shfaqnin histori prekëse, por qaja fshehurazi. Nuk po përballesha dot me emocionet dhe realitetin se një djalë që përlotej kaq shpejt, nuk ishte i mirëpritur. Madje, gjatë rritjes më ka shoqëruar habia sesi një qenie njerëzore identifikohet me gjininë, pra nuk u dashka të shprehë lirshëm veten.

Vitet kaluan, dhe mësova se unë isha një shpirt i ndjeshëm. Lotët e mi shprehnin gëzim dhe sinqeritet, po ashtu edhe dhimbje, empatizonin njerëzit të cilët vuanin diçka. 

Me lot gëzimi dhe jo dëshpërimi, u rrita dhe e jetova jetën time si një qenie humane, plot vlera. Madje në jetën time, mora edhe nota adhurimi për guximin për të qenë vetvetja. Se lotët janë si një perde, e cila kur hapet shfaq dashurinë. 

    

Tears are my strength                                                                                                 

In the first grade, after finishing the Abetare (the Albanian alphabet and reading primer), we sang with joy, a song dedicated to the book that taught us our first word. As I sang my eyes sparkled with tears.

I didn’t understand why, but everyone thought I wasn’t feeling well. It was something that I simply couldn’t explain.

At parent-teacher meetings, my teacher would describe me as a child who cried easily. Whether it was a disagreement with a classmate or a gentle critique from her.

Later, when my parents would say things like: “You’re not a child anymore, you can’t cry like that” or “Men don’t cry”, every word I wanted to say got stuck in my throat.

I used to watch shows that told emotional stories, and I would cry in secret. I couldn’t deal with my feelings openly, because it felt like a boy who teared up easily didn’t belong, wasn’t accepted. As I grew older, I kept wondering why we define a human being so strictly by gender, as if that alone should decide whether or not someone is allowed to express themselves freely.

As the years went by, and I realized that I was simply a sensitive soul. My tears weren’t just a sign of sadness- the also expressed joy, sincerity and deep empathy for others who were suffering.

With tears of joy, not despair, I grew up and lived my life as a human being full of values. In fact, I even earned admiration for having the courage to be myself. After all, tears are like a curtain—when they part, they reveal love.