Për ne që nuk u përshtatëm #13

    

    Për ne që nuk u përshtatëm

                                                                                                      (scroll down for English)

 

Përtej mureve të klasës, përtej oborrit të shkollës nuk ishim aq indiferentë. Askush nuk e kishte kuptuar se jo vetëm që mbeteshim gojëhapur nga probleme të ndryshme me të cilat përballeshim, por edhe bisedonim dhe po mendonim si të përballeshim me to.

Ne nuk rrinim heshtur sa herë dikush ngacmonte një nxënës që mësonte shumë dhe sipas tyre ngjante sikur të vinte nga një botë paralele, kur të tjerë preokupoheshin për mendimet që mund të kishte dikush për ta apo tek ngacmonin madje grindeshin vetëm për një fjalë goje.

Përkundrazi, zemrat tona rrihnin fort kur fjala e thënë pa menduar lëndonte njerëzit më të brishtë.

Një ditë, tek rrinim në këndin tonë të preferuar, .... një prej nesh u ngrit i pari me vrull. E pas diskutimeve, ne vendosëm të krijonim një faqe në facebook. Menduam se ideja jonë do të vinte në lëvizje të gjithë, që të kuptonin se ku gabonin ndërsa të tjerë që ndiheshin si të përjashtuar, do të kuptonin se nuk do ishin vetëm dhe do ishin të dashur për atë që ishin vërtet. Ia nisëm me një postim ku të maskuar po bënim stërvitje, me titra ‘‘ Stërvitu që të zhvillosh shëndetin, jo forcën për të qëlluar’’. Më pas në faqen tonë shtonim edhe të tjera, ku dëshironim të jepnim këshilla. Një prej tyre ishte ‘‘ Në këtë botë, janë të rrallë miqtë që dëgjojnë vërtet.’’ Kishim fotografuar shumë momente, ku që i shoqëronim mek kritika, ‘‘fjali me spec’’prandaj kur faqja jonë u zbulua, të gjithë i pushtoi kurioziteti për të ditur se kush mund ta kishte hapur atë faqe. Postimet tona kishin rënë në sy më shumë sesa mendonim. Na binte në vesh në korridore pyetja ‘‘Kush mund ta ketë hapur vallë këtë faqe?’’

Qeshnim fshehurazi.

Një ditë të zakonshme, aty pranë nesh afrohet si me magji drejtoresha. Ne ndryshuam pozicionin, por ajo nuk bëri asnjë lëvizje. Buzëqeshi ca dhe tha ‘‘ Pra, ju keni vendosur të silleni ndryshe?’’

Nuk mund të kundërshtonim. Ajo na qetësoi duke thënë se ishte e kuptueshme që vetëm ne mund të kishim atë ndjeshmëri.

‘‘Të kërkojmë falje, Drejtoreshë,’’ mora guximin për të thënë. ‘‘ Ne nuk duam padrejtësi në jetën e askujt...’’

Ajo u përgjigj se nuk ishte asnjë faj, përkundrazi një nismë për të dhënë ngrohtësi në një mënyrë tonën. Por kritika e saj, ra si balsam në veshin tonë.

‘‘ Mosha juaj është delikate, por gjatë kësaj moshe, duhet të dini që nuk ka faje. As ju nuk jeni fajtorë, e as moshatarët tuaj të cilët harrojnë sigurinë dhe një moment nuk zgjedhin dot se ç’ duan bëjnë. Të gjithë kërkojnë të jenë të dëgjuar. Prandaj, vazhdoni të jepni pranimin, por mos gjykoni askënd’’.

Out of place, yet full of grace

                                      

No one had realized that not only were we left speechless by the various problems we faced, but we were also trying to figure out a solution.

We didn’t hold our tongue whenever someone mocked a student who studied a lot and, while we could speak up when others concern was for opinions of people, or when they teased or even argued over just a few careless words.

On the contrary, our hearts beat strongly when thoughtless words could hurt the most sensitive people.

One day, as we sat in our favorite corner… one of us stood up first. After some discussion, we decided to create a Facebook page. We thought our idea would make everyone reflect so people would begin to realize where they were going wrong, while others, who felt left out, would understand that they weren’t alone in this.

We started with a post where, disguised, we were training. The caption we chose:

“Build inner strength, not muscles to misuse.”

Then, we added more to our page, different posts meant to give advice. One of them read:

“In this world, true friends who really listen are rare.”

We had taken many photos, pairing them with strong words, so when our page was discovered, curiosity spread:

“Who could’ve created this page?” we’d hear in the hallways.

We laughed secretly.

Then, on an ordinary day, the principal approached us. We stood up nervously, but much to our surprise her face didn’t flinch.

“So, you’ve decided to act differently?”

We couldn’t deny it. She claimed that it was clear that only us could be that sensitive and courageous both.

“We’re sorry, Professor,” I said.

“We just can’t stand the injustice in anyone’s life...”