Një lule dhe një emër #11

 

                                                

Një lule dhe një emër

                                                                 
                                                                                                        (scroll down for English)

Unë kam qenë një foshnjë, kur prindërit e mi emigruan drejt Gjermanisë. Ashtu si për shumë shqiptarë edhe për ta thirrja për të ikur nga atdheu ka qenë e fortë. Shëtitjet me babanë në parqe u zëvendësuan nga jeta shkollore, që solli dyshime te vetja.

Në klasë, gjatë emërthirrjes shpërthenin të qeshurat. Edhe mësuesja e shqiptonte gabim emrin tim. Si rrjedhojë, kisha përqafuar një pseudonim, vendosur së bashku me shoqen e vetme që kisha. Atë e mbaja në rrjetet sociale.

Një ditë, kur shoqja ime më thirri me emrin tim artistik, nëna u habit. Unë i tregova se pse nuk pëlqeja emrin tim. Me buzëqeshje, ajo mori një fletë, ku vizatoi lulen, emrin e së cilës mbaja. Një të tillë, babai i kishte dhuruar asaj kur ata ishin njohur. U ndjeva krenare.

Ne po diskutonim në mësim për emrat e luleve, aty shpjegova kuptimin e emrit tim dhe arsyen e zgjedhjes së tij. Ishte mahnitëse për ta. Më bëri ky mësim që mora, të kuptoj shumë fëmijë rritur larg atdheut, prandaj kur njoha më shumë, jo vetëm shqiptarë, por nga shtete të ndryshme, propozova diçka. Të shkëmbenim nga kulturat tona, gjuhën tonë, të ishim ne shembulli i bashkëjetësës me barazi.

 

Unknown flower

                                                                       

                                                                                                       

My parents moved to Germany when I was a baby. It was a time when leaving your homeland had become part of life. I used to go for walks in the park with my dad, but those moments faded quickly. At school, I never felt at home. Everyone mispronounced my name. They laughed every time it was called. So, with the help of a friend, the only one I had, I found a nickname.

That came as a surprise to my mother. She was shocked when she heard why I didn't like my given name. Right away, she grabbed a piece of paper and drew a flower. It was the flower my father had given her as a proposal gift.

Later, when we were learning about plants and flowers in class, I raised my hand and shared the story behind my name. My classmates were fascinated. I felt proud. I also began supporting other immigrant kids like me, by sharing our cultures. Soon, we promised each other that one day, we would visit our homelands together.