Fuqia qëndron te fjala #9

 

Fuqia qëndron te fjala

                                                                                                                            (scroll down for English)

Kur rikthehem në fëmijëri, kujtoj sa më pëlqente të recitoja dhe vjershat i mësoja me një frymë. Por në shkollë, ndryshoi. Një ditë mësuesja, e qeshur më tha se duhet të ngrija zërin, ndryshe nuk do të shprehesha dot.

Në klasë, ngaqë kisha zërin e ulët, pohonin se nuk më kuptonin asnjë fjalë. U tërhoqa nga leximet. Edhe kur duhej të prezantoja para klasës një detyrë, dridhesha teksa flisja. Duart më ftoheshin. Një ditë e lashë përgjysmë detyrën, duke i kërkuar mësueses leje.

Një ditë, kishim një orë të hapur, ku merrnin pjesë të gjithë mësuesit e letërsisë, po mendoja ‘‘Ah, të isha e padukshme!’’ Nuk di si mora guximin të lexoja disa rreshta dhe akullin e theu një mësuese, e cila foli me një zë të ëmbël ‘‘Vajza paska një zë të bukur por të butë. Vazhdo, ngri pak zërin dhe ne do të të dëgjojmë me qetësi.’’

Mësuesja të cilës i detyrohem drejtonte bibliotekën e shkollës. Iu afrova dhe i shpjegova se tashmë e kisha fobi të folurën në publik. Menjëherë, ajo më tha që do të më anëtarësonte në bibliotekë. Aty e nisa duke lexuar me zë, në prezencën e atyre që më besonin. Derisa, në debatet e klubit të librit, isha një ndër folëset e rregullta dhe zëri im nuk ishte aq i ulët, por me nuancat e tij, të pazëvendësueshme.

 

The power of speech                                                                                        

When I look back on my childhood, I remember how much I loved to recite and I could easily learn poems by heart. One day I got disappointed. The teacher told me that I had to raise my voice, otherwise I wouldn't be able to express myself.

Everyone said that my words couldn't be heard. My voice was very low. So, I lost my desire to read or recite. I skipped reading in front of class. I could tremble. My hands were so cold when I had to present any homework. One day, I stopped speaking by asking for permission to move along.

One day, all the literature teachers attended in an open lesson. I wished I were invisible! Somehow, I found the courage to read a few lines. The ice was broken by a teacher who spoke in a gentle voice: "This girl has a beautiful, though soft, voice. Keep going - just speak a little louder, and we'll listen to you quietly."

I owe very much to the teacher who said this. She advised me to become a member of library. There, I began interpreting in front of a small group. Later, I took part on debate groups. I had realized that my voice was just soft, but my authority was not missing.