Fshehur pas ekranit#5

Fshehur pas ekranit 

(rrëfime nga nxënës dhe studentë mbi përjetimet gjatë pandemisë)

                                                                                    (scroll down for English)

Një ditë, mësimi mbaroi më shpejt. Ishim akoma të hutuar. Frika sa vinte duke u përhapur, disa kishin filluar të ecnin rrugëve me maska. Në të vërtetë, prej kohësh pritej një shkëputje e përkohshme nga shkollat, por vetëm fizike. Do të zhvillonim mësimin nëpërmjet teknologjisë, në shtëpi, si vendi më i sigurt...

"Pas kaq kohësh, nuk e kujtoj mirë ditën, por mbaj mend se nuk kishte ndryshim as për një javë, as dy, siç na patën thënë. Kur do të mbërrinte ky njoftimi i dytë që po prisnim? Dëgjonim edhe mendime, opinione, por nuk i ndanim dot nga faktet. Intervistat e mjekëve, epidemiologëve këshillonin ruajtjen e qetësisë, por nuk ishte e thjeshtë. Rutina jonë u kthye në blerje maskash mbrojtëse, dorezash dhe xheli me bazë alkooli. Ato mjete na mbronin, por jo 100 %. Edhe kur duhej blerë diçka në dyqan, frika nuk ndahej. Duhet të rrinim mbyllur. Shihja nga dritarja mungesë përgjegjësie, maska të flakura rrugëve. Shumë njerëz nuk mbanin as për veten përgjegjësi."

(nxënëse në klasën e 8-të)

"Kërkesat ndaj mësimeve rriteshin, por përqendrimi ynë binte. Ndonëse lektorët përpiqeshin të toleronin, ndikonin shqetësimi që mbahej përbrenda, humori i luhatur sesa problemet me linjën e internetit apo me celularët. Ndonjëherë, mezi kryhej mësimi, sepse shumë mësues nuk po mësoheshin dot me kanalet e komunikimit. Në grup, ndodhte të vinin pak studentë. Kishte midis tyre humbje interesi ose lënie përgjegjësie mënjanë.

Për më tepër, besimi ynë ishte i pakët. Si mund të quhej e studiuar ajo, kur mungonin praktikat në laboratorë si dhe mjetet e nevojshme për të kryer detyrat? Ne vetëm po mbijetonim."

 (një student pranë Fakultetit të Shkencave Natyrore)

"Kronikat që jepte televizioni ishin të pandara, çdo ditë. Madje, simpatizoja një mike nga Kosova. Kjo mbyllje ata i bënte të kujtonin kohërat e luftës. Brenda psihës së tyre ishte një luftë. Kishim harruar të bisedonim me njëri-tjetrin. Mendja na shkonte vetëm te lajmet ndjellakeqe që jepte televizioni. Prisnim një zgjidhje, siç na kishin thënë, por edhe ajo dukej e vagullt, e pashpresë. Nga dy javë, u bënë dy muaj e më pas dy vjet. Kurat që egzistonin mund të trajtonin por nuk shëronin plotësisht. "

(një nxënëse në klasën e 10-të)

"Ishte edhe një lloj shplodhje, një largim nga e zakonshmja. Na mësoi të kalonim më shumë kohë me familjen dhe të shijonim çfarë të na pëlqente. Izolimi na la të kuptonim se duhet të përgatiteshim për më të keqen, se asgjë s’ do të ishte e sigurt të nesërmen. Kuptuam vlerën e paçmuar të shëndetit. Çdo ditë zgjjidhnim si do të argëtoheshim. Megjithatë, regjimi ditor kishte humbur."

(një nxënës në klasën e 7-të)

Qeniet humane janë krijuar për të kaluar kohën bashkë. Teknologjia nuk zëvendëson dot këtë kontakt. Dëshmia që japin shumë të rinj është se pas kësaj lufte kërcënuese ndaj shëndetit, të gjithë kanë ndryshuar në të shprehur apo menduar.

The silent profiles 

(stories from pupils and students about their experiences during the pandemic)

One day, classes ended earlier than usual. We were still confused. Fear kept spreading - some people had already started walking down the streets wearing masks. A temporary break from school had long been expected. We were told that we were going to continue our studies process from home, the safest place... 

"I don't remember the day well, but I do recall that nothing changed after a week or even two, as they had told us it would. When would the second announcement we were waiting for arrive? We heard opinions and ideas, but couldn't separate them from facts. Speech of doctors and epidemiologists advised us to stay calm, but it wasn't easy. We spent our daily routine buying protective masks, gloves, and alcohol-based sanitizers. There items protected us - but not 100&. Even just going to the store felt frightening. We had to stay inside. From the window, I saw these scenes: masks thrown on the street, many people were not even taking care of themselves."

(8th-grade student)

"Expectations for outcome got increased, but our concentration got even lower. Even though the lecturers tried their best to be tolerant, the anxiety and unstable mood affected us much worse, It was a bigger problem than issues with internet connections of phones. Sometimes classes barely even went on, because my teachers were struggling to adapt to new communication platforms. Few students showed up in group sessions. Among them, there was a loss of interest or lack of responsibility.

Furthermore, our confidence faded. How could we say we were studying when there were no practice and necessary tools were missing? We were merely surviving."

 (a student of the Faculty of  Natural Sciences)

"The news on TV were constant, every day. I could empathize a friend from Kosovo. This lockdown reminded them the wartime. Inside their minds, there was a war. We had forgotten about conversations. Our minds were occupied only with the grim news from TV. We waited for a solution, as we were told, but even that seemed vague and hopeless. What started as a two weeks became two months, then two years. The treatments that existed could help, but not cure."

(10th grade student)

"There was also a kind of rest, a break from the ordinary. It taught us to value our time with family and enjoy what we liked. Isolation made us realize that we had to prepare for the worst. We understood the priceless value of health. Each day, we chose how to entertain ourselves. Yet, the daily routine had disappeared."

(7th-grade student)

Human beings are created to spend time together. Technology can't replace that priceless contact. What many young people say now is that after this threatening war against health, everyone has changed - in how they express themselves or how they think.