Kohët e kaluara mes pemëve nuk humbin kurrë#4

 

" Kohët e kaluara mes pemëve nuk humbin kurrë "

    

                                                                        (scroll down for English)

Në një cep të qetë të botës, ku era sillte aromën e luleve të egra dhe koha ecte zbathur, ndodhej një korije e lashtë. Atje pemët me trungje të përdredhur dhe gjethe të argjendta pëshpëritnin sekrete në qiell, rrënjët e tyre të mëdha e të ngatërruara sillnin ne mend histori shumë të vjetra për libra. Njerëzit rrallë guxonin te shkonin atje përveç Meje.

Nuk po kërkoja asgjë. Nuk mbaja me vete asnjë hartë, asnjë mision, vetëm një bllok letre të konsumuar dhe një zemër të rënduar nga zhurma e botës. Tringëllimat dhe trokitjet e qytetit mi kishin shuar ëndrrat, kështu që endesha në pyll duke shpresuar se heshtja do të kujtonte emrin tim.

Korija me priti si një mik i vjetër. Shihja driten e diellit të filtrohej përmes tendës së dendur të gjetheve. Dëgjoja zogjtë të këndonin sikur vetë ajri të ishte i shenjtë. U ula poshtë një peme lisi, mbi rrënjët e tij të përhapura, me siguri ky lis kish jetuar 100 jetë, papritur fillova te vizatoja në bllokun që kisha me vete – jo me qëllim, por me habi...

Ndërsa orët kalonin, fletet e bllokut mu mbushën me forma gjethesh, përdredhime myshku, valle hijesh të gjelbërta, u duk sikur e gjithë korija filloi të pikturonte me mua nëpërmjet paqes dhe heshtjes së saj. Mendimet mu ngadalësuan, fryma mu thellua, trazira nga zhurmat që ishin mësuar veshët e mi u zbut në diçka të butë.

Në çdo skicë që bëja, pemët dukej sikur anoheshin më afër meje, sikur po më dëgjonin. Çdo skicë, përngjante me një bisedë të re mes zemrës dhe lëvores së pemëve. Koha nuk u zhduk atje - u bë bujare.

Vite më vonë, arti im do të varej në nje galeri, e kur më pyetën se ku jetonte frymëzimi im, vetëm buzëqesha dhe thashë: "Kohët e kaluara mes pemëve nuk humbin kurrë".

....dhe thellë në korije, pemët tundnin me kokë, duke më kujtuar.

"Moments with the trees"

 

                                                                        

 

In a quiet corner of the world, where the wind carried the scent of wildflowers and time walked barefoot, there lay an ancient grove. There, the trees with twisted trunks and silver leaves whispered secrets to the sky, their large, tangled roots bringing to mind stories old enough to fill books. People rarely dared to go there - except me. 

I wasn't searching for anything. I carried no map, no mission, just a worn notebook and a heavy heart, holding the noise of the world. The clatter and knock of the city had silenced my dreams, so I wandered into the forest, hoping the silence would remember me.

The grove welcomed me like an old friend. I watched sunlight filter through the thick canopy of leaves. I heard the birds sing as if the vary air sacred. I sat beneath an oak tree, on its canopy of leaves. I heard the birds sing as if the very air were sacred. I sat beneath an oak tree, on its sprawling roots - surely this oak had lived a hundred lives. Suddenly, I began to draw in the notebook I had brought - aimlessly, but with wonder...

As the hours passed, the pages of my notebook filled with leaf shapes, mossy swirls, the dance of green shadows - it felt as if the entire grove had begun painting with me, through its peace and stillness. My thoughts slowed down, my breath deepened, the clamor my eyes had grown used to softened into something gentle.

In every sketch I made, the trees seemed to lean closer to me, as if they were listening. Each drawing felt like a new conversation between my heart and the trees' bark. Time didn't disappear there - it became generous.

Years later, my art would hang in a gallery, and when asked where my inspiration lived, I only smiled and said: "Time spent among the trees is never wasted."

....and deep in the grove, the trees nodded, reminding me.